Heerlijk avondje bij Freek
Freek en Hella de Jonge hadden ons uitgenodigd voor De Laatste Lach. De ene dienst is de andere waard en daarom dachten we: we gaan er op Sinterklaasavond heen. Dan staat die arme Freek niet voor lege stoelen en banken te spelen. Met de hele familie trokken we dus naar theater De Compagnie in Amsterdam. Maar het werd dringen om een redelijk plaatsje te veroveren. Het zat tjokvol. Is Nederland nu al zo diep gezonken dat niemand meer Sinterklaasavond eerbiedigt?
Freek maakt zich daar niet druk om. Wel over een hele hoop andere dingen. Opnieuw trekt hij ten strijde tegen de tijdgeest en levert hij slag met God, Allah en de Holocaust. Zijn solotoneel is in wezen een monoloog tegen een man, die hij heeft aangereden en nu in coma ligt. Hij hoopt hem wakker te kunnen schudden met een enkel woord, maar kan het juiste woord niet vinden. Freek is indrukwekkender dan ooit tevoren. Zijn humor is meedogenloos, bitter en op het randje. Vaak weet je niet of je moet lachen of je schamen.
Maar je doen schateren kan Freek ook nog steeds. Vooral toen hij zijn showjasje aantrok en begon over zijn jeugd als domineeszoontje rond de Westzijderkerk in Zaandam. En hoe de files voor de pont bij de Hembrug bijna een radiopraatje van zijn vader bij de AVRO in Hilversum blokkeerden. Lachen, gieren, brullen. Bij Freek duurt dat nooit zo lang, want even later zit hij weer tot Allah te bidden. Hij is een fenomeen en waar hij de kracht vandaan haalt om je een hele avond mee te slepen langs de wereldproblemen is ons een raadsel. Hij voelde zich niet helemaal lekker, vertelde Freek ons bovendien na afloop. Vervelend voor hem, wij hebben daar helemaal niets van gemerkt. Wij hadden een heerlijk avondje.