Zaans groentje wordt Vrouw Holle
Dit jaar vier ik mijn 30-jarig bestaan als diabeet. Het was natuurlijk even schrikken toen de diagnose diabetes mellitus werd gesteld. Iedereen verzekerde me dat je met suikerziekte wel honderd kunt worden. Maar dat is nooit mijn voornemen geweest. Wel heb ik sindsdien geprobeerd nooit zielig te zijn en nooit op te geven vanwege mijn diabetes. Ik laat mij braaf controleren en bezoek trouw mijn internist en mijn diabetesverpleegkundige. Niet altijd hebben we het over medische zaken, getuige de geestige column die mijn laatste bezoek opleverde.
Mijn diabetesverpleegkundige Jacqueline Putker.
Jacqueline Putker schrijft in het blad Diabetes & Leven over wat ze hoort, ziet en meemaakt als diabetesverpleegkundige. Altijd lezenswaardig en altijd nuttig om te lezen. Maar in het laatste nummer hield ze mij de spiegel voor – uiteraard nadat ze mij eerst had gevraagd om mijn naam en toenaam te mogen gebruiken. Gretig als ik ben om de verkoop van mijn prozadebuut te stimuleren, stemde ik onmiddellijk toe.
‘Over een Zaans groentje in de Dordogne en vervellende pleisters’, schreef Jacqueline:
Zo vlak voor de zomer wisselen we in de spreekkamer heel wat reisverhalen uit. Zo vertelde Jelte Rep (hij is schrijver van het boek Zaans groentje en andere verhalen) dat hij naar de Dordogne zou gaan om te wandelen.
Ik waarschuwde hem nog: ‘de Dordogne is niet voor niets zo prachtig groen….’.
‘Ach, dat groen dat ligt me wel….’ was zijn antwoord.
Nadien zagen we elkaar en vertelde hij mij over zijn eerste ervaringen met de insulinepomp tijdens een vakantie. Een ontgroening in de Dordogne! Het werd een prima vakantie. De pomp voldeed aan de verwachtingen al moet er nog wel een en ander gepuzzeld worden aan de instellingen. Helaas kreeg ik mijn gelijk met betrekking tot de weersvoorspelling in die streek. Het wandelen werd een modderige ervaring. Totdat ineens de zon ging schijnen.
Het is even droog, dus een boek en zonnen maar!
Omdat niet bekend was voor hoelang dat zou zijn verzuimde Jelte, geheel tegen de wil van zijn echtgenote in, zich in te smeren met zonnebrandcrème. Hij zat met een goed boek in het zonnetje met de overmoedigheid van een schrijver in ruste / een God in Frankrijk. Je begrijpt het al: de ontgroening transformeerde naar een rode gloed… Toen een aantal dagen later de regen weer met bakken uit de hemel kwam ontdekte Jelte dat de pleisters, waarmee zijn naald op de buik zit vastgeplakt, loslieten. Ze lagen tussen de vervellingen in zijn bed toen hij ‘s morgens wakker werd. Grote lange pleisters tot halverwege zijn rug moesten voorkomen dat hij een enorme ontregeling over zich afriep.
Het ‘Zaans Groentje’ transformeerde in ‘Vrouw Holle’ toen hij zijn lakens uitwaaierde. Ik heb in die bijna 25 jaar nog niet eerder zo’n verhaal gehoord. Wat heb ik toch een fantastisch beroep, er is altijd nieuws onder de zon !
Met dank aan Jacqueline Putker en Diabetes & Leven.
20 september 2008 om 22:12
Ik voel me reuze vereerd met dit plekje op jouw weblog. Zoals je mijn foto nog hebt ondertiteld met “mijn diabetes-verpleegkundige”… Ik moet je eerlijk bekennen dat ik lang niet altijd even blij ben met bezittelijke voornaamwoorden voor mijn functie/naam maar in jouw geval voelt het wel heel prima. Ik ben blij dat we het zo goed met elkaar kunnen vinden. Als je m’n buurman was geweest (en geen diabetes had gehad…) denk ik dat we ook vrienden waren geworden 🙂
een hartelijke groet van Jacqueline
3 februari 2009 om 15:49
Beste Jelte,
Met heel veel plezier heb ik je boek gelezen. Vond het ontroerend en herkende je er in.
Ook heel grappig dat ik Jacqueline Putker hier tegenkom. Ik sport al heel lang met haar (afgelopen maandag nog en toen hebben we na de les in de kleedkamer nog een tijdje staan nakletsen.) Dus Jacqueline als je dit nog leest, de groeten en tot vrijdag en/of zaterdag.
Jelte tot snel, het lijkt me gezellig om met jou en Ria weer een avondje rustig bij te kletsen. Bovendien heeft Paul weer wat mooie whisky gekregen toen hij jarig was, dus.. Veel groeten en tot snel,
Irene Burgering