Het verhaal van Sonja
Sonja was slank en bewoog soepel, sensueel zelfs. Het het liefste ging ze vlak voor je op het tapijt liggen om zich daar ongegeneerd en wellustig uit te rekken. Ze had prachtige donkere ogen, die je dan zo verlangend aankeken dat je uit je luie stoel kroop om haar zachtjes te strelen over haar gladde hermelijnen vacht.
Prachtige donkere ogen
Maar dat was haar niet genoeg. Dalmatiërs zijn speels, onvermoeibaar en vasthoudend. En voor haar was het pas goed als we uiteindelijk samen in het donker een stevige wandeling maakten; zij vooruit met haar vloeiende, ritmische gang en lange passen, ik langzamer, vol gedachten en verlangend naar mijn eenzame nightcap naast mijn luie stoel. Dat Sonja een schoonheid was, die zelfs modellenwerk deed voor reclamespotjes, zag niemand in de late avond.
Sonja was onze leasehond, de hond van de buren, die dikke vriendschap had gesloten met onze kinderen. Kinderen zijn dol op Dalmatiërs en andersom. Die rijst-met-krentenhonden zien er buitengewoon komisch en vertederend uit met hun grappige vlekkenpatronen.
Kindervriend
Groot verdriet trof de kinderen, toen de buren –met Sonja- voor een paar jaar naar Schotland zouden vertrekken. Maar de strenge Britse immigratiewetten kwamen ons te hulp. Die bepaalden dat huisdieren drie maanden in quarantaine moeten voor ze met hun baas herenigd konden worden. Zo’n schattige en actieve hond als Sonja een half jaar in een hok, dat konden we geen van allen verdragen, de buren niet, de kinderen niet en wij –de ouders- ook niet. Dan nemen wij haar wel voor die twee jaar, spraken wij goedmoedig. Zelden zijn onze kinderen zo trots op hun ouders geweest als toen.
Kinderverdriet en kindervreugd duren nooit lang. Het verblijf van de buren in het buitenland wel. Dat werd met een jaar verlengd. Sonja bleef een jaartje langer bij ons. Ze werd steeds strammer, de wandelingen werden steeds korter. De kinderen kregen andere dingen aan hun hoofd dan rondzwerven met een hond. De hond zelf ontwikkelde een sterke voorkeur voor haar zachte mand, vlak bij de centrale verwarming. Haar gevoel voor humor bleef. Ze kon je lachend aankijken als ze een geluidloze en sterk geurende scheet uit die mand liet ontsnappen.
Hond met humor
We hebben het nog wel eens over Sonja. Als het stil valt op een feestje, is er altijd wel eentje, die dan informeert naar Sonja, terwijl de anderen beginnen te grijnzen. En dan word ik geacht het Verhaal van Sonja te vertellen, waarin ik de sullige slachtofferrol speel. Nog voordat ik één woord gesproken heb schateren ze al. Dit is de laatste keer dat ik het vertel.
Als het stil valt
op een feestje
moet ik vertellen
over Sonja
We hebben een warme en vrolijke avond met vrienden achter de rug, terwijl het buiten onaangenaam hard sneeuwt en stervenskoud is. Het loopt al tegen middernacht. De eega duikt de warme badkamer in, terwijl ik Sonja (is ze werkelijk doof?) uit haar mand probeer te commanderen. Met duidelijke tegenzin sjokken wij beiden de koude nacht in. Dikke sneeuwvlokken jagen tegen ons aan. Je kan nauwelijks een hand voor ogen zien.
In de straat staan volle vuilniszakken al klaar voor de volgende morgen. Sonja ziet ze als gevaarlijke, levensbedreigende monsters, schiet opzij en rent weg. Ik volg haar in mijn eigen tempo. Het grasveld voor de katholieke kerk is haar favoriete uitlaatplaats. De maag van rashond Sonja gedijt het best op speciale rode hondenbrokjes en daardoor biedt het grasveld doorgaans de aanblik van een rood tulpenveld. Nu is het toegedekt met een dik wit tapijt. Geen spoor van de hond. In de veronderstelling dat zij snel heeft gepoept en meteen naar huis is gerend, keer ook ik me om en worstel me tegen de sneeuwstorm in naar onze warme woning.
Onvindbaar in de sneeuw
Geen hond te bekennen. De eega, verrukkelijk in haar rode badjas, heeft haar ook niet gezien. In plaats van met haar ons warme bed in te duiken, moet ik opnieuw de ijzige kou in. De wind is nog feller en de vlokken zijn nog groter dan voorheen. De vuilniszakken zijn uitgegroeid tot grillige sneeuwpoppen. Ik probeer een andere route. Nog geen hond. Achter de gordijnen van onze slaapkamer zie ik de warme gloed van het wachtende nachtlampje. Ik verbijt me, maar moet verder. Ergens in die ijskoude duisternis dwaalt Sonja wanhopig rond, verblind door de sneeuw, bibberend van de kou en de angst.
Ik fluit, maar de wind fluit harder. Ik roep lokkend: Sonja!, maar het wollige sneeuwtapijt dempt mijn woorden. Dan maar harder fluiten en harder schreeuwen: Son-ja! SON-JA. Een raam opent op een kier. Een slaapkamergordijn schuift open. Twee vrouwen kijken omlaag. Shit! Ik wist niet dat er ook Sonja-vrouwen wonen in de straat. Een fietser! Ik klamp hem aan, zonder resultaat. Een witte hond met spikkels is natuurlijk onzichtbaar in dit weer. Wat moet ik doen? Er is zeker al een half uur verstreken. Opgeven en lekker gaan slapen? Dat zullen mijn kinderen mij nooit vergeven. En ik zelf zal ook geen oog dicht kunnen doen.
In de verte brandt licht. Ik strompel over een verlaten plein naar het clubgebouwtje. Stemmen! Misschien weten die raad. Ik trek de deur open. Luid geroezemoes, verpakt in een lawine van warmte, rolt over me heen. Tien, twaalf man zitten rumoerig om een gloeiende kachel, glazen drank in de hand. En daar, midden in die kraaiende kring, als eregast van de avond, zit Sonja, een grijns van oor tot oor. Sonja!
Wat een lieverd! Hier!
O, is die hond van u? Wat een grappig beestje. Glipte zo maar naar binnen. Heeft het hier wel naar z’n zin, nietwaar lieverd? Hier!
Sonja vangt behendig het opgeworpen nootje en slikt het theatraal door, hoewel ze thuis nootjes verafschuwt.
Het is nog een hele toer om Sonja uit die behaaglijke warmte mee naar huis te tronen. In de slaapkamer is het nachtlampje al uit. Het duurt nog een paar uur tot mijn botten warm zijn en de rillingen zijn verdwenen.
19 november 2013 om 18:53
Zéér genoten van Sonja. Voor mij een nieuw verhaal. Zie je, ik wist het wel: diep in je hart ben je een echte dierenvriend!
20 november 2013 om 15:57
Ach, onze lieve Sonja. Als je oud bent moet je het nog maar vaak vertellen!!
21 november 2013 om 21:16
Wat aardig van je om Sonja nog een keer in de schijnwerpers te zetten. Het zit toch nog dieper dan ik dacht.
Bedankt, Wim
3 februari 2014 om 14:33
Ha, dit verhaal kende ik nog niet….dan moeten we dus wachten tot het stil valt tussen ons??
23 oktober 2015 om 09:49
Ha, mijn moeder heeft wel eens verteld dat Sonja van haar is geweest, maar nu ik dit heb gelezen weet ik alle details. Ik wou dat ik haar eens had gezien. Nu kan ik me echt voorstellen hoe het is om haar te hebben.
28 januari 2016 om 13:59
Ha opa hoe lang hebben jullie Sonja gehad?
28 januari 2016 om 14:20
Tja.. Ik denk toch wel zo’n jaar of vier. Ik zal het checken bij Wim zo gauw ik hem zie.