Mijn beste vriend Frits
Vorige week kwam hij mij opzoeken op de presentatie van Zaans groentje. Nu zoek ik hem op. Hij ligt op bed, de handen over elkaar, de ogen gesloten. Hij is dood. Mijn beste vriend Frits de Bruyne.
Samen waren we Zaanse groentjes. Hij woonde in de gereformeerde pastorie tegenover de Bullekerk. In die buurt woonde ook Freek de Jonge. Tegen hem kon je beter niet voetballen want woestere speler was er niet. Maar meestal waren we bezig met grotere dingen: schrijven, gedichten lezen en gedichten maken, literatuur verslinden, schilderen, linoleum snijden, fotograferen. We fietsten naar Amsterdam voor de kerkdiensten van Guillaume van de Graft, de exposities van Picasso, Chagall, le Corbusier, Karel Appel. In onze vakanties fietsten we of liften we helemaal naar Duitsland en Zwitserland. Samen ontdekten we die fantastische, opwindende en onbegrijpelijke wereld.
Frits’ vader, ds. P.J.O. de Bruijne zwaait ons uit – 1956.
We zijn altijd trouwe vrienden gebleven en hielden altijd contact. Trots signeerde ik mijn boek voor hem, benieuwd naar zijn oordeel. ‘Zo gauw ik het uit heb, schrijf ik je’, beloofde hij.
Twee dagen werd hij getroffen door een hersenbloeding. De zondag daarop overleed hij. Nu ligt hij opgebaard op zijn eigen bed, zo rustig en vredig, dat je zou willen vragen waar hij aan denkt. Naast hem ligt Zaans groentje. Een blauw papiertje als bladwijzer halverwege.
Beste Frits, beste vriend.
14 december 2010 om 16:40
Dag Jelte,
Terwijl ik iets over stambomen zoek voor mijn oudste zoon, Lars, kom ik jouw stukje tegen.
Geraakt word ik als ik het lees. Mijn vader. Eerst zo onwerkelijk, alsof het niet over hem gaat, maar dan is het alsof het over gisteren gaat en voel ik hoe ik hem mis. Ik geniet van de foto waar hij volop in het leven staat en zichtbaar geniet!
Wat een prachtige foto van jullie en mijn opa.
Dank je wel dat ik dit mocht lezen,
Groetjes Jet
(jongste dochter van Frits en Joke)