29 juli 2014
Hilversum is in één klap veranderd, de klap die op 3000 kilometer van hier, op een hoogte van 10 kilometer, vlucht MH14 treft. Mijn woonplaats is de hoofdstad geworden van een stinkende hel, waarin de doden smeken om hen namen.
Voorheen kon je een leuk rondje van 40 kilometer om Hilversum fietsen: via het Spanderswoud, de ’s-Gravelandse buitenplaatsen, stukje Nieuw-Loosdrecht en dan richting Lage Vuursche over de lange, boomrijke Noodweg. Maar nu ligt daar, zwaarder en vreselijker dan ooit tevoren, de Korporaal van Opheusdenkazerne achter een brede branding van bloemen. Nu kun je er niet meer voorbij zonder besprongen te worden door die gruwelbeelden uit Oekraïne en te denken aan de zacht grommende koelwagens, waarin een kleine 300 gruwelijk vermoorde passagiers wachten tot ze herkend worden. Hoe ze liggen, hoe ze wachten, mijn voorstellingsvermogen schiet hierbij te kort. Afschuwwekkend in ieder geval.
De Korporaal van Opheusdenkazerne.
Lees meer »
Gepost in actueel | Geen reacties »
30 juni 2014
Een doorgaande weg, een paar zijstraten die neerdalen, een aantal dat omhoog klimt. Robion, Frankrijk is het hier. Wij gaan omhoog, naar Café des Sports aan het dorpsplein met de eenzame soldaat, wakend over de glorieux defenseurs. Wij zijn benieuwd of de patron nog steeds de lekkerste koffie uit de hele streek serveert. Er zijn bescheiden hekken op de weg geplaatst. Er is een petite céremonie, legt de toezichthoudende gendarme uit. Het is misschien lastig om te parkeren, maar verder pas de problème.
De eenzame soldaat kijkt toe vanaf zijn sokkel.
Café des Sports heeft zijn terras uitgebreid, het meisje van twee jaar geleden is een vrouw geworden, de koffie is nog steeds een omweg waard. Vandaag hangen er vlaggen boven de deur van de mairie, maar de soldaat op zijn sokkel kijkt nog steeds onbewogen voor zich uit, alsof hij niets te maken wil hebben met de kleine plechtigheid, die beneden hem staat te gebeuren. Zijn gedachten reiken niet verder dan 1914 – 1918, de grande guerre en maarschalk Pétain, toen Frankrijks jonge mannen massaal kapot geschoten werden op de onverzadigbare slagvelden. Tienduizenden, honderdduizenden, uit het kleine Robion alleen al 79 kerels.
Lees meer »
Gepost in actueel, vroeger | Geen reacties »
30 mei 2014
‘Beste Roel’,
– eerbiedig knikje naar de kist, dan een knik naar de weduwe. Ik vouw mijn tekst open en vind me stompzinnig dat ik Roel heb gegroet, terwijl we hier juist bij elkaar zijn, omdat hij er niet meer is. Onder dat kleurrijke boeket en die houten deksel ligt een onherroepelijke dode. Die ik heel goed heb gekend, toen hij nog leefde –
‘Je stond me op te wachten toen ik, lang geleden de wonderlijke wereld van de televisie binnen stapte. Je had er zin in’.
– Ik moet stoppen met dat onzinnige ge-je. Hij is er niet meer. Hij is dood en het is mallotig om te doen alsof hij ligt mee te luisteren in die hermetisch afgesloten kist –
Lees meer »
Gepost in actueel | 1 reactie »
30 april 2014
Hij heeft er drie uur over gedaan om naast me te komen zitten, rij 10, stoel 38, Concertgebouw, Amsterdam. Zichtbaar tevreden zet hij zich op het rode pluche van zijn zetel. De zaal roezemoest langzaam vol. Op het podium worden de instrumenten gestemd.
De Matthëus Passion in authentieke uitvoering.
‘Daar moet je een absoluut gehoor voor hebben’, legt mijn kersverse buurman uit. Zijn vrouw, stoel 39, slurpt de hoge zaal op met haar ogen. Dit is tenslotte de beroemdste concertzaal van Nederland en één van de beste ter wereld. Zacht, geel licht strijkt over de zijwanden, die het geheim van de fenomenale akoestiek in zich bewaren. Het balkon draagt de namen van allerlei componisten. ‘Mozart is er niet eens bij’, constateert mevrouw ontdaan.
‘Die zal heus wel ergens staan’, sust haar man en wendt zich dan tot mij. ’Hoe vaak heeft u hem al gehoord, de Mattheüs Passion?’
‘Dit is mijn eerste keer’, moet ik bekennen.
Het stel kijkt me meewarig aan. Lees meer »
Gepost in actueel, vroeger | Geen reacties »
29 maart 2014
|
Ik was net één jaar en één dag oud, toen hij stierf. Desondanks ben ik hem verschillende keren tegen gekomen in de rest van mijn leven. Lodo van Hamel was in WO2 de eerste geheime agent, die hier in Nederland door de Duitsers werd gearresteerd. Dat gebeurde in Delfstrahuizen bij het Tjeukemeer door toedoen van een foute politieagent. Hans Hers kan er nog steeds kwaad over worden. Hij was vriend en bondgenoot van Lodo van Hamel. Hij heeft me er uitvoerig over verteld.
 Lodo van Hamel: voorspel tot het Englandspiel. Ik vond het ongemakkelijk dat de rampzalige arrestatie van Lodo van Hamel plaats vond in Delfstrahuizen, want dat is heilige grond voor de familie van mijn moeder, een zonnige plek vol ruisend riet, jubelende vogels, spierwitte wolken en onverstaanbare ooms en tantes, waar wij vaak vakanties vierden. Dat uitgerekend daar de politie zo verraderlijk fout was opgetreden, deed me zeer. Als afgerichte bloedhonden hebben agenten het belastende spionagemateriaal van Lodo kwispelend voor de voeten van de Duitsers gelegd. En daarmee Van Hamel naar het vuurpeloton gejaagd.
Lees meer »
|
Gepost in Englandspiel | 7 reacties »
28 februari 2014
Ik kijk naar mijn handen, maar denk aan de zijne. Al vanaf uur 0 heb ik hem uitputtend gefilmd en daarom weet ik precies hoe handen beginnen aan hun avonturen. In uur 2 en 3, als zijn ogen nog niet goed begrijpen wat ze moeten doen, ontdekken de handjes al dat je lucht niet kunt vasthouden en dat ze alle kanten op kunnen maaien. De handpalm is niet groter dan een dubbeltje en de vingers niet sterker dan stengels taugé. Ze zijn zacht en gaaf en ontluisterend mooi.
En dan mìjn handen. Craquelé. Aderen en pezen kronkelen als wortels van een weerbarstige boom. Littekentjes. Krassen. Het mooie is er af. Toch bewonder ik ze. Ze zijn hondstrouw. Ze doen alles wat ik wil, zonder morren, zonder vragen. De woorden, die in mijn hoofd opkomen, zetten zij op papier, ook al heb ik mijn ogen dicht. Wat ik zie, schetsen zij op het doek. Zij loodsen mij door een naderende bocht. Zij trommelen mee met het deuntje in mijn hoofd. Ik heb geen omkijken naar hen. Onbegrijpelijk zijn ze eigenlijk.
Het mooie is er af.
Wat hebben ze allemaal in mijn dienst gedaan?
Gevoeld, gepakt, gestreeld, bemind.
Geroffeld op schrijfmachines en toetsenborden.
Getimmerd, geschaafd, geverfd, geklust.
Gevochten, geslagen, gestompt.
Altijd zonder morren.
Maar tegenwoordig niet meer. ’s Morgens vroeg snerpt een smerige pijn door de palm van mijn linkerhand. Steun ik er op dan krijg ik een genadeloze steek in mijn duimgewricht. Lees meer »
Gepost in actueel | 2 reacties »
27 januari 2014
 Mijn opa Het is 55 jaar geleden dat u dood bent gegaan. Ik was daar niet bij. Ook niet toen u begraven werd. Het was in de zomervakantie en met het geld van een vakantiebaantje liftte ik met mijn vriend door Europa. Dat ging sneller dan we hadden verwacht. Toen u voor het laatst uitademde, waren wij verder van huis dan ooit. Ons tentje stond aan de oever van het Bodenmeer en we begonnen ons zorgen te maken of we ooit wel weer thuis konden komen.
De ansichtkaart van Konstanz die ik u stuurde, schreef ik aan een dode. Oma zette hem bij alle condoleances met uw overlijden, maar dat vond ik zo misplaatst dat ik hem heimelijk heb weggenomen. Ik schaamde me dat ik er niet bij was en op dat moment banale vakantiedingen deed: over een steiger slenteren, een steen over het water ketsen, drijvende wolken bekijken en een mooi meisje. Maar ik wist niks.
Lees meer » |
Gepost in vroeger | 3 reacties »
14 januari 2014
Tom Tom weet niet waar Oostmarsum ligt, maar het is geen straf om in dit deel van Overijssel zelf je weg te zoeken. Het einde van het jaar ligt als een gestikte lapjesdeken uitgespreid over de akkers en de velden. Rijtjes dunne bomen staan zwijgend te wachten op niets. Coulisselandschap. Ik zag het eerder dat jaar in Normandië, waar het de geallieerde opmars vertraagde en veel levens kostte. Hier kunnen ze geen kwaad, het krijgsgeweld passeerde als een man op een fiets.
Midwinterhoornblazer van Kip-Ruiter
Het stadje blijkt Ootmarsum te heten, zonder s. Je bent hier in het oostelijkste deel van het land, dicht bij de Duitse grens, dus de naam Oostmarsum had niet misstaan. Bij Oot moet ik denken aan haver en zeker in deze donkere adventsdagen aan ootmoed: nederigheid. Z’offerden ootmoediglijk, mirr’, wierook ende goud. Hoe vaak heb ik dat oude kerstlied gezongen. Oot wordt er niet verbouwd, wel siepel, uien. En er is een erg on-nederig klooster, dat met zijn metershoge muren hooghartig heerst over huis en heem. Binnen is een expositie van kerststallen, die vooral laat zien hoe kolossaal het gebouw is. De eega koopt twee hoogglanzende engelen, eentje voor een euro, de ander voor twee. We laten het breed hangen als we een uitstapje maken. Lees meer »
Gepost in actueel, schilders | 2 reacties »
26 november 2013
 Groots aanwezig: rederij Doeksen
Voor een piraat ziet hij er vriendelijk uit, maar zijn gebaren dulden geen tegenspraak. Met gedecideerde bewegingen dirigeert hij de auto tot op tien centimeter van mijn voorganger. Het is woekeren met de ruimte op het smalle bruggenhoofd waarop de EVT in Harlingen wordt gedoogd. Ik waag de oversteek naar Terschelling met de brutale prijsvechter.
Links van het oude raadhuis heerst rederij Doeksen oppermachtig over de haven. Het complex en de veerponten overweldigen het uitzicht. Rechts is alleen een slagboom. Geen pont te zien.
Die wordt zo opgehaald, legt het piratenknechtje uit. Hij heeft een zelfde oranje jack met een zelfde maat. Bij hem glijdt het bijna van zijn schouders. Ik heb mijn e-ticket in de aanslag maar hij wil alleen maar mijn naam weten.
In orde, zegt hij vriendelijk zonder zijn lijst te raadplegen en geeft me het prettige gevoel een langverwachte gast te zijn op de pont. Ik tel negen auto’s, ruim een half uur voor vertrek. Wel zwelt het aantal voetgangers aan. In de luwte van het oude raadhuis huppelen ze op hun sportschoenen en trappelen op hun benen.
Doet u ook mee aan de Berenloop, informeert de piratenknecht als hij weer eens langs patrouilleert. Ik ben niet het type voor hele en halve marathons en zeker niet bij kil najaarsweer en op mulle stranden. Ik kom voor de rust en de ruimte.
De Spathoek
Lees meer »
|
Gepost in actueel | 3 reacties »
28 oktober 2013
Sonja was slank en bewoog soepel, sensueel zelfs. Het het liefste ging ze vlak voor je op het tapijt liggen om zich daar ongegeneerd en wellustig uit te rekken. Ze had prachtige donkere ogen, die je dan zo verlangend aankeken dat je uit je luie stoel kroop om haar zachtjes te strelen over haar gladde hermelijnen vacht.
Prachtige donkere ogen
Maar dat was haar niet genoeg. Dalmatiërs zijn speels, onvermoeibaar en vasthoudend. En voor haar was het pas goed als we uiteindelijk samen in het donker een stevige wandeling maakten; zij vooruit met haar vloeiende, ritmische gang en lange passen, ik langzamer, vol gedachten en verlangend naar mijn eenzame nightcap naast mijn luie stoel. Dat Sonja een schoonheid was, die zelfs modellenwerk deed voor reclamespotjes, zag niemand in de late avond. Lees meer »
Gepost in natuur, vroeger | 7 reacties »
